Tải bản đầy đủ (.pdf) (598 trang)

Le vicomte de bragelonne tome i

Bạn đang xem bản rút gọn của tài liệu. Xem và tải ngay bản đầy đủ của tài liệu tại đây (1.58 MB, 598 trang )


ProjectGutenberg'sLevicomtedeBragelonne,TomeI.,byAlexandreDumas
ThiseBookisfortheuseofanyoneanywhereatnocostandwithalmostno
restrictionswhatsoever.Youmaycopyit,giveitawayorre-useitunderthe
termsoftheProjectGutenbergLicenseincludedwiththiseBookoronlineat
www.gutenberg.net
Title:LevicomtedeBragelonne,TomeI.
Author:AlexandreDumas
ReleaseDate:November4,2004[EBook#13947]
Language:French
***STARTOFTHISPROJECTGUTENBERGEBOOKLEVICOMTEDE
BRAGELONNE,TOMEI.***

ThisEtextwaspreparedbyEbookslibresetgratuitsandisavailableat
inWordformat,MobipocketReaderformat,
eReaderformatandAcrobatReaderformat.

AlexandreDumas
LEVICOMTEDEBRAGELONNE
TOMEI

(1848—1850)


Tabledesmatières
ChapitreI—Lalettre
ChapitreII—Lemessager
ChapitreIII—L'entrevue
ChapitreIV—Lepèreetlefils
ChapitreV—ilseraparlédeCropoli,deCropoleetd'un
grandpeintreinconnu


ChapitreVI—L'inconnu
ChapitreVII—Parry
ChapitreVIII—Cequ'étaitSaMajestéLouisXIVàl'âgede
vingt-deuxans
ChapitreIX—l'inconnudel'hơtelleriedesMédicisperdson
incognito
ChapitreX—L'arithmétiquedeM.deMazarin
ChapitreXI—LapolitiquedeM.deMazarin
ChapitreXII—Leroietlelieutenant
ChapitreXIII—MariedeMancini
ChapitreXIV—leroietlelieutenantfontchacunpreuvede
mémoire
ChapitreXV—Leproscrit
ChapitreXVI—Remember!
ChapitreXVII—l'onchercheAramis,etól'onneretrouve
queBazin
ChapitreXVIII—d'ArtagnancherchePorthosetnetrouveque
Mousqueton
ChapitreXIX—Cequed'ArtagnanvenaitfaireàParis
ChapitreXX—DelasociétéquiseformeruedesLombardsà
l'enseigneduPilon-d'Or,pourexploiterl'idéedeM.d'Artagnan
ChapitreXXI—d'Artagnanseprépareàvoyagerpourlamaison
PlanchetetCompagnie
ChapitreXXII—D'ArtagnanvoyagepourlamaisonPlanchetet
Compagnie
ChapitreXXIII—l'auteurestforcé,bienmalgrélui,defaire
unpeud'histoire
ChapitreXXIV—Letrésor
ChapitreXXV—Lemarais
ChapitreXXVI—Lecoeuretl'esprit

ChapitreXXVII—Lelendemain


ChapitreXXVIIILamarchandisedecontrebande
ChapitreXXIXOựd'Artagnancommencecraindred'avoirplacộ
sonargentetceluidePlanchetfondsperdu
ChapitreXXXLesactionsdelasociộtộPlanchetetCompagnie
remontentaupair
ChapitreXXXIMoncksedessine
ChapitreXXXIICommentAthosetd'Artagnanseretrouventencore
unefoisl'hụtelleriedelaCorneduCerf
ChapitreXXXIIIL'audience
ChapitreXXXIVDel'embarrasdesrichesses
ChapitreXXXVSurlecanal
ChapitreXXXVICommentd'Artagnantira,commeeỷtfaitunefộe,
unemaisondeplaisanced'uneboợtedesapin
ChapitreXXXVIICommentd'Artagnanrộglalepassifdela
sociộtộavantd'ộtablirsonactif
ChapitreXXXVIIIOựl'onvoitquel'ộpicierfranỗaiss'ộtait
dộjrộhabilitộauXVIIốmesiốcle
ChapitreXXXIXLejeudeM.deMazarin
ChapitreXLAffaired'ẫtat
ChapitreXLILerộcit
ChapitreXLIIOựM.deMazarinsefaitprodigue
ChapitreXLIIIGuộnaud
ChapitreXLIVColbert
ChapitreXLVConfessiond'unhommedebien
ChapitreXLVILadonation
ChapitreXLVIICommentAnned'AutrichedonnaunconseilLouis
XIV,etcommentM.Fouquetluiendonnaunautre

ChapitreXLVIIIAgonie
ChapitreXLIXLapremiốreapparitiondeColbert
ChapitreLLepremierjourdelaroyautộdeLouisXIV
ChapitreLIUnepassion
ChapitreLIILaleỗondeM.d'Artagnan
ChapitreLIIILeroi
ChapitreLIVLesmaisonsdeM.Fouquet
ChapitreLVL'abbộFouquet
ChapitreLVILevindeM.deLaFontaine
ChapitreLVIILagaleriedeSaint-Mandộ
ChapitreLVIIILesộpicuriens
ChapitreLIXUnquartd'heurederetard


ChapitreLXPlandebataille
ChapitreLXILecabaretdel'Image-de-Notre-Dame
ChapitreLXIIViveColbert!
ChapitreLXIIICommentlediamantdeM.d'Emeryspassaentre
lesmainsded'Artagnan
ChapitreLXIVDeladiffộrencenotablequed'Artagnantrouva
entreM.l'intendantetMgrlesurintendant
ChapitreLXVPhilosophieducoeuretdel'esprit
ChapitreLXVIVoyage
ChapitreLXVIICommentd'Artagnanfitconnaissanced'unpoốte
quis'ộtaitfaitimprimeurpourquesesversfussentimprimộs
ChapitreLXVIIID'Artagnancontinuesesinvestigations
ChapitreLXIXOựlelecteurserasansdouteaussiộtonnộquele
futd'Artagnanderetrouveruneancienneconnaissance
ChapitreLXXOựlesidộesded'Artagnan,d'abordfort
troublộes,commencents'ộclaircirunpeu

ChapitreLXXIUneprocessionVannes

ChapitreILalettre
Verslemilieudumoisdemaidel'annộe1660,neufheuresdumatin,lorsquele
soleildộjchaudsộchaitlarosộesurlesravenellesduchõteaudeBlois,une
petitecavalcade,composộedetroishommesetdedeuxpages,rentraparlepont
delavillesansproduired'autreeffetsurlespromeneursduquaiqu'unpremier
mouvementdelamainlatờtepoursaluer,etunsecondmouvementdela
languepourexprimercetteidộedanslepluspurfranỗaisquiseparleenFrance:
VoiciMonsieurquirevientdelachasse.
Etcefuttout.
Cependant,tandisqueleschevauxgravissaientlapenteraidequidelariviốre
conduitauchõteau,plusieurscourtaudsdeboutiques'approchốrentdudernier
cheval,quiportait,pendusl'arỗondelaselle,diversoiseauxattachộsparle
bec.
cettevue,lescurieuxmanifestốrentavecunefranchisetouterustiqueleur


dộdainpouruneaussimaigrecapture,etaprốsunedissertationqu'ilsfirententre
euxsurledộsavantagedelachasseauvol,ilsrevinrentleursoccupations.
Seulementundescurieux,grosgarỗonjouffluetdejoyeusehumeur,ayant
demandộpourquoiMonsieur,quipouvaittants'amuser,grõcesesgrosrevenus,
secontentaitd'unsipiteuxdivertissement:
Nesais-tupas,luifut-ilrộpondu,queleprincipaldivertissementdeMonsieur
estdes'ennuyer?
Lejoyeuxgarỗonhaussalesộpaulesavecungestequisignifiaitclaircommele
jour:ôEncecas,j'aimemieuxờtreGros-Jeanqued'ờtreprince.ằEtchacunreprit
sestravaux.
CependantMonsieurcontinuaitsarouteavecunairsimộlancoliqueetsi
majestueuxlafoisqu'ileỷtcertainementfaitl'admirationdesspectateurss'il

eỷteudesspectateurs;maislesbourgeoisdeBloisnepardonnaientpas
Monsieurd'avoirchoisicettevillesigaiepours'yennuyersonaise;ettoutes
lesfoisqu'ilsapercevaientl'augusteennuyộ,ilss'esquivaientenbõillantou
rentraientlatờtedansl'intộrieurdeleurschambres,poursesoustraire
l'influencesoporifiquedecelongvisageblờme,decesyeuxnoyộsetdecette
tournurelanguissante.Ensortequeledigneprinceộtaitpeuprốssỷrdetrouver
lesruesdộserteschaquefoisqu'ils'yhasardait.
Or,c'ộtaitdelapartdeshabitantsdeBloisuneirrộvộrencebiencoupable,car
Monsieurộtait,aprốsleroi,etmờmeavantleroipeut-ờtre,leplusgrand
seigneurduroyaumeEneffet,Dieu,quiavaitaccordộLouisXIV,alors
rộgnant,lebonheurd'ờtrelefilsdeLouisXIII,avaitaccordộMonsieur
l'honneurd'ờtrelefilsdeHenriIV.Cen'ộtaitdoncpas,oudumoinscen'eỷtpas
dỷờtreunmincesujetd'orgueilpourlavilledeBlois,quecetteprộfộrenceelle
donnộeparGastond'Orlộans,quitenaitsacourdansl'ancienchõteaudesẫtats.
Maisilộtaitdansladestinộedecegrandprinced'excitermộdiocrementpartout
oựilserencontraitl'attentiondupublicetsonadmiration.Monsieurenavaitpris
sonpartiavecl'habitude.C'estpeut-ờtrecequiluidonnaitcetairdetranquille
ennui.Monsieuravaitộtộfortoccupộdanssavie.
Onnelaissepascouperlatờteunedouzainedesesmeilleursamissansque
celacausequelquetracas.Or,commedepuisl'avốnementdeM.Mazarinon
n'avaitcoupộlatờtepersonne,Monsieurn'avaitpluseud'occupation,etson


morals'enressentait.Laviedupauvreprinceétaitdoncforttriste.Aprèssa
petitechassedumatinsurlesbordsduBeuvronoudanslesboisdeCheverny,
MonsieurpassaitlaLoire,allaitdéjeuneràChambordavecousansappétit,etla
villedeBloisn'entendaitplusparler,jusqu'àlaprochainechasse,deson
souverainetmtre.Voilàpourl'ennuiextra-muros;quantàl'ennuiàl'intérieur,
nousendonneronsuneidéeaulecteurs'ilveutsuivreavecnouslacavalcadeet
monterjusqu'auporchemajestueuxduchâteaudesÉtats.Monsieurmontaitun

petitchevald'allure,équipéd'unelargeselledeveloursrougedeFlandre,avec
desétriersenformedebrodequins;lechevalétaitdecouleurfauve;lepourpoint
deMonsieur,faitdevelourscramoisi,seconfondaitaveclemanteaudemême
nuance,avecl'équipementducheval,etc'estseulementàcetensemblerougêtre
qu'onpouvaitreconntreleprinceentresesdeuxcompagnonsvêtusl'unde
violet,l'autredevert.Celuidegauche,vêtudeviolet,étaitl'écuyer;celuide
droite,vêtudevert,étaitlegrandveneur.L'undespagesportaitdeuxgerfauts
surunperchoir,l'autreuncornetdechasse,danslequelilsoufflait
nonchalammentàvingtpasduchâteau.
Toutcequientouraitceprincenonchalantfaisaittoutcequ'ilavaitàfaireavec
nonchalance.
Àcesignal,huitgardesquisepromenaientausoleildanslacourcarrée
accoururentprendreleurshallebardes,etMonsieurfitsonentréesolennelledans
lechâteau.Lorsqu'ileutdisparusouslesprofondeursduporche,troisouquatre
vauriens,montésdumailauchâteauderrièrelacavalcade,ensemontrantl'unà
l'autrelesoiseauxaccrochés,sedispersèrent,enfaisantàleurtourleurs
commentairessurcequ'ilsvenaientdevoir;puis,lorsqu'ilsfurentpartis,larue,
laplaceetlacourdemeurèrentdésertes.Monsieurdescenditdechevalsansdire
unmot,passadanssonappartement,ósonvaletdechambrelechangea
d'habits;etcommeMadamen'avaitpasencoreenvoprendrelesordrespourle
déjeuner,Monsieurs'étenditsurunechaiselongueets'endormitd'aussibon
coeurques'ilẻtétéonzeheuresdusoir.
Leshuitgardes,quicomprenaientqueleurserviceétaitfinipourlerestedela
journée,secouchèrentsurdesbancsdepierre,ausoleil;lespalefreniers
disparurentavecleurschevauxdanslesécuries,et,àpartquelquesjoyeux
oiseauxs'effarouchantlesunslesautres,avecdespépiementsaigus,dansles
touffesdesgiroflées,onẻtditqu'auchâteautoutdormaitcommeMonseigneur.
Toutàcoup,aumilieudecesilencesidoux,retentitunéclatderirenerveux,



ộclatant,quifitouvrirunoeilquelques-unsdeshallebardiersenfoncộsdans
leursieste.Cetộclatderirepartaitd'unecroisộeduchõteau,visitộeence
momentparlesoleil,quil'englobaitdansundecesgrandsanglesquedessinent
avantmidi,surlescours,lesprofilsdescheminộes.Lepetitbalcondeferciselộ
quis'avanỗaitau-deldecettefenờtreộtaitmeublộd'unpotdegiroflộesrouges,
d'unautrepotdeprimevốres,etd'unrosierhõtif,dontlefeuillage,d'unvert
magnifique,ộtaitdiaprộdeplusieurspaillettesrougesannonỗantdesroses.Dans
lachambrequ'ộclairaitcettefenờtre,onvoyaitunetablecarrộevờtued'une
vieilletapisserielargesfleursdeHarlem;aumilieudecettetable,unefiolede
grốslongcol,danslaquelleplongeaientdesirisetdumuguet;chacunedes
extrộmitộsdecettetable,unejeunefille.L'attitudedecesdeuxenfantsộtait
singuliốre:onleseỷtprisespourdeuxpensionnairesộchappộesducouvent.
L'une,lesdeuxcoudesappuyộssurlatable,uneplumelamain,traỗaitdes
caractốressurunefeuilledebeaupapierdeHollande;l'autre,genouxsurune
chaise,cequiluipermettaitdes'avancerdelatờteetdubustepar-dessusle
dossieretjusqu'enpleinetable,regardaitsacompagneộcrire.Delmillecris,
millerailleries,millerires,dontl'un,plusộclatantquelesautres,avaiteffrayộles
oiseauxdesravenellesettroublộlesommeildesgardesdeMonsieur.Nousen
sommesauxportraits,onnouspasseradonc,nousl'espộrons,lesdeuxderniers
decechapitre.
Cellequiộtaitappuyộesurlachaise,c'est--direlabruyante,larieuse,ộtaitune
bellefillededix-neufvingtans,brunedepeau,brunedecheveux,
resplendissante,parsesyeux,quis'allumaientsousdessourcilsvigoureusement
tracộs,etsurtoutparsesdents,quiộclataientcommedesperlessousseslốvres
d'uncorailsanglant.Chacundesesmouvementssemblaitlerộsultatdujeud'une
mime;ellenevivaitpas,ellebondissait.
L'autre,cellequiộcrivait,regardaitsaturbulentecompagneavecunoeilbleu,
limpideetpurcommeộtaitlecielcejour-l.Sescheveux,d'unblondcendrộ,
roulộsavecungoỷtexquis,tombaientengrappessoyeusessursesjouesnacrộes;
ellepromenaitsurlepapierunemainfine,maisdontlamaigreuraccusaitson

extrờmejeunesse.chaqueộclatderiredesonamie,ellesoulevait,comme
dộpitộe,sesblanchesộpaulesd'uneformepoộtiqueetsuave,maisauxquelles
manquaitceluxedevigueuretdemodelộqu'oneỷtdộsirộvoirsesbrasetses
mains.
Montalais!Montalais!dit-elleenfind'unevoixdouceetcaressantecommeun
chant,vousrieztropfort,vousriezcommeunhomme;nonseulementvousvous


ferezremarquerdeMM.lesgardes,maisvousn'entendrezpaslaclochede
Madame,lorsqueMadameappellera.
Lajeunefillequ'onappelaitMontalais,necessantniderirenidegesticuler
cetteadmonestation,rộpondit:
Louise,vousneditespasvotrefaỗondepenser,machốre;voussavezque
MM.lesgardes,commevouslesappelez,commencentleursomme,etquele
canonnelesrộveilleraitpas;voussavezquelaclochedeMadames'entenddu
pontdeBlois,etqueparconsộquentjel'entendraiquandmonservice
m'appellerachezMadame.Cequivousennuie,c'estquejerisquandvous
ộcrivez;cequevouscraignez,c'estqueMmedeSaint-Remy,votremốre,ne
monteici,commeellefaitquelquefoisquandnousrionstrop;qu'ellenenous
surprenne,etqu'ellenevoiecetteộnormefeuilledepapiersurlaquelle,depuis
unquartd'heure,vousn'avezencoretracộquecesmots:MonsieurRaoul.Or
vousavezraison,machốreLouise,parceque,aprốscesmots,MonsieurRaoul,
onpeutenmettretantd'autres,sisignificatifsetsiincendiaires,queMmede
Saint-Remy,votrechốremốre,auraitdroitdejeterfeuetflammes.Hein!n'estcepascela,dites?
EtMontalaisredoublaitsesriresetsesprovocationsturbulentes.Lablondejeune
fillesecourrouỗatoutfait;elledộchiralefeuilletsurlequel,eneffet,cesmots,
MonsieurRaoul,ộtaientộcritsd'unebelleộcriture,et,froissantlepapierdansses
doigtstremblants,ellelejetaparlafenờtre.
L!l!ditMlledeMontalais,voilnotrepetitmouton,notre
EnfantJộsus,notrecolombequisefõche!N'ayezdoncpaspeur,

Louise;MmedeSaint-Remyneviendrapas,etsiellevenait,vous
savezquej'ail'oreillefine.
D'ailleurs,quoidepluspermisqued'ộcrireunvieilamiquidatededouzeans,
surtoutquandoncommencelalettreparcesmots:MonsieurRaoul?
C'estbien,jeneluiộcriraipas,ditlajeunefille.
Ah!envộritộ,voilMontalaisbienpunie!s'ộcriatoujoursenriantlabrune
railleuse.Allons,allons,uneautrefeuilledepapier,etterminonsvitenotre
courrier.Bon!voicilaclochequisonne,prộsent!Ah!mafoi,tantpis!Madame
attendra,ousepasserapourcematindesapremiốrefilled'honneur!


Uneclochesonnait,eneffet;elleannonỗaitqueMadameavaitterminộsatoilette
etattendaitMonsieur,lequelluidonnaitlamainausalonpourpasserau
rộfectoire.Cetteformalitộaccomplieengrandecộrộmonie,lesdeuxộpoux
dộjeunaientetsesộparaientjusqu'audợner,invariablementfixộdeuxheures.
Lesondelaclochefitouvrirdanslesoffices,situộesgauchedelacour,une
porteparlaquelledộfilốrentdeuxmaợtresd'hụtel,suivisdehuitmarmitonsqui
portaientuneciviốrechargộedemetscouvertsdeclochesd'argent.
L'undecesmaợtresd'hụtel,celuiquiparaissaitlepremierentitre,toucha
silencieusementdesabaguetteundesgardesquironflaitsurunbanc;ilpoussa
mờmelabontộjusqu'mettredanslesmainsdecethomme,ivredesommeil,sa
hallebardedressộelelongdumur,prốsdelui;aprốsquoi,lesoldat,sans
demandercomptederien,escortajusqu'aurộfectoirelaviandedeMonsieur,
prộcộdộeparunpageetlesdeuxmaợtresd'hụtel.
Partoutoựlaviandepassait,lessentinellesportaientlesarmes.
MlledeMontalaisetsacompagneavaientsuivideleurfenờtreledộtaildece
cộrộmonial,auquelpourtantellesdevaientờtreaccoutumộes.Ellesneregardaient
auresteavectantdecuriositộquepourờtresỷresden'ờtrepasdộrangộes.Aussi
marmitons,gardes,pagesetmaợtresd'hụtelunefoispassộs,ellesseremirent
leurtable,etlesoleil,qui,dansl'encadrementdelafenờtre,avaitộclairộun

instantcesdeuxcharmantsvisages,n'ộclairaplusquelesgiroflộes,les
primevốresetlerosier.
Bah!ditMontalaisenreprenantsaplace,Madamedộjeunerabiensansmoi.
Oh!Montalais,vousserezpunie,rộponditl'autrejeunefilleens'asseyanttout
doucementlasienne.
Punie!ah!oui,c'est--direprivộedepromenade;c'esttoutcequejedemande,
qued'ờtrepunie!Sortirdanscegrandcoche,perchộesuruneportiốre;tourner
gauche,virerdroitepardescheminspleinsd'orniốresoựl'onavanced'une
lieueendeuxheures;puisrevenirdroitsurl'aileduchõteauoựsetrouvela
fenờtredeMariedeMộdicis,ensortequeMadamenemanquejamaisdedire:
ôCroirait-onquec'estparlquelareineMaries'estsauvộeQuarante-sept
piedsdehauteur!Lamốrededeuxprincesetdetroisprincesses!ằSic'estl
undivertissement,Louise,jedemandeờtrepunietouslesjours,surtoutquand
mapunitionestderesteravecvousetd'ộcriredeslettresaussiintộressantesque


cellesquenousộcrivons.
Montalais!Montalais!onadesdevoirsremplir.
Vousenparlezbienvotreaise,moncoeur,vousqu'onlaisselibreaumilieu
decettecour.Vousờteslaseulequienrộcoltiezlesavantagessansenavoirles
charges,vousplusfilled'honneurdeMadamequemoi-mờme,parceque
Madamefaitricochersesaffectionsdevotrebeau-pốrevous;ensortequevous
entrezdanscettetristemaisoncommelesoiseauxdanscettetour,humantl'air,
becquetantlesfleurs,picotantlesgraines,sansavoirlemoindreservicefaire,
nilemoindreennuisupporter.C'estvousquimeparlezdedevoirsremplir!
Envộritộ,mabelleparesseuse,quelssontvosdevoirsvous,sinond'ộcrirece
beauRaoul?Encorevoyons-nousquevousneluiộcrivezpas,desortequevous
aussi,cemesemble,vousnộgligezunpeuvosdevoirs.
Louisepritsonairsộrieux,appuyasonmentonsursamain,etd'untonpleinde
candeur:

Reprochez-moidoncmonbien-ờtre,dit-elle.Enaurez-vouslecoeur?Vous
avezunavenir,vous;vousờtesdelacour;leroi,s'ilsemarie,appellera
Monsieurprốsdelui;vousverrezdesfờtessplendides,vousverrezleroi,qu'on
ditsibeau,sicharmant.
EtdeplusjeverraiRaoul,quiestprốsdeM.leprince,ajoutamalignement
Montalais.
PauvreRaoul!soupiraLouise.
Voillemomentdeluiộcrire,chốrebelle;allons,recommenỗonscefameux
MonsieurRaoul,quibrillaitentờtedelafeuilledộchirộe.
Alorselleluitenditlaplume,et,avecunsourirecharmant,encourageasamain,
quitraỗavitelesmotsdộsignộs.
Maintenant?demandalaplusjeunedesdeuxjeunesfilles.
Maintenant,ộcrivezcequevouspensez,Louise,rộpondit
Montalais.
ấtes-vousbiensỷrequejepensequelquechose?


Vouspensezquelqu'un,cequirevientaumờme,ouplutụtcequiestbien
pis.
Vouscroyez,Montalais?
Louise,Louise,vosyeuxbleussontprofondscommelamerquej'aivue
Boulognel'anpassộ.Non,jemetrompe,lamerestperfide,vosyeuxsont
profondscommel'azurquevoicil-haut,tenez,surnostờtes.
Ehbien!puisquevouslisezsibiendansmesyeux,dites-moicequejepense,
Montalais.
D'abord,vousnepensezpasMonsieurRaoul;vouspensezMoncherRaoul.
Oh!Nerougissezpaspoursipeu.MoncherRaoul,disons-nous,vousme
suppliezdevousộcrireParis,oựvousretientleservicedeM.leprince.
Commeilfautquevousvousennuyiezl-baspourchercherdesdistractions
danslesouvenird'uneprovinciale

Louiseselevatoutcoup.
Non,Montalais,dit-elleensouriant,non,jenepensepasunmotdecela.
Tenez,voicicequejepense.
Etelleprithardimentlaplumeettraỗad'unemainfermelesmotssuivants:
ôJ'eusseộtộbienmalheureusesivosinstancespourobtenirdemoiunsouvenir
eussentộtộmoinsvives.Touticimeparledenospremiốresannộes,sivite
ộcoulộes,sidoucementenfuies,quejamaisd'autresn'enremplacerontlecharme
danslecoeur.ằ
Montalais,quiregardaitcourirlaplume,etquilisaitaureboursmesurequeson
amieộcrivait,l'interrompitparunbattementdemains.
labonneheure!dit-elle,voildelafranchise,voilducoeur,voildustyle!
MontrezcesParisiens,machốre,queBloisestlavilledubeaulangage.
Ilsaitquepourmoi,rộponditlajeunefille,Bloisaộtộleparadis.
C'estcequejevoulaisdire,etvousparlezcommeunange.


Jetermine,Montalais.
Etlajeunefillecontinuaeneffet:
ôVouspensezmoi,dites-vous,monsieurRaoul;jevousenremercie;maiscela
nepeutmesurprendre,moiquisaiscombiendefoisnoscoeursontbattul'un
prốsdel'autre.ằ
Oh!oh!ditMontalais,prenezgarde,monagneau,voilquevoussemezvotre
laine,etilyadesloupsl-bas.
Louiseallaitrộpondre,quandlegalopd'unchevalretentitsousleporchedu
chõteau.
Qu'est-cequecela?ditMontalaisens'approchantdelafenờtre.Unbeau
cavalier,mafoi!
Oh!Raoul!s'ộcriaLouise,quiavaitfaitlemờmemouvementquesonamie,et
qui,devenanttoutepõle,tombapalpitanteauprốsdesalettreinachevộe.
Voilunadroitamant,surmaparole,s'ộcriaMontalais,etquiarrivebien

propos!
Retirez-vous,retirez-vous,jevousensupplie!murmuraLouise.
Bah!ilnemeconnaợtpas;laissez-moidoncvoircequ'ilvientfaireici.
ChapitreIILemessager
MlledeMontalaisavaitraison,lejeunecavalierộtaitbonvoir.
C'ộtaitunjeunehommedevingt-quatrevingt-cinqans,grand,ộlancộ,portant
avecgrõcesursesộpauleslecharmantcostumemilitairedel'ộpoque.Ses
grandesbottesentonnoirenfermaientunpiedqueMlledeMontalaisn'eỷtpas
dộsavouộsiellesefỷttravestieenhomme.D'unedesesmainsfinesetnerveuses
ilarrờtasonchevalaumilieudelacour,etdel'autresoulevalechapeau
longuesplumesquiombrageaitsaphysionomiegraveetnaùvelafois.
Lesgardes,aubruitducheval,serộveillốrentetfurentpromptementdebout.


Lejeunehommelaissal'und'euxs'approcherdesesarỗons,ets'inclinantvers
lui,d'unevoixclaireetprộcise,quifutparfaitemententenduedelafenờtreoựse
cachaientlesdeuxjeunesfilles:
UnmessagerpourSonAltesseRoyale,dit-il.
Ah!ah!s'ộcrialegarde;officier,unmessager!
Maiscebravesoldatsavaitbienqu'ilneparaợtraitaucunofficier,attenduquele
seulquieỷtpuparaợtredemeuraitaufondduchõteau,dansunpetitappartement
surlesjardins.
Aussisehõta-t-ild'ajouter:
Mongentilhomme,l'officierestenronde,maisensonabsenceonvaprộvenir
M.deSaint-Remy,lemaợtred'hụtel.
M.deSaint-Remy!rộpộtalecavalierenrougissant.
Vousleconnaissez?
MaisouiAvertissez-le,jevousprie,pourquemavisitesoitannoncộele
plustụtpossibleSonAltesse.
Ilparaợtquec'estpressộ,ditlegarde,commes'ilseparlaitlui-mờme,mais

dansl'espộranced'obtenirunerộponse.
Lemessagerfitunsignedetờteaffirmatif.
Encecas,repritlegarde,jevaismoi-mờmetrouverlemaợtred'hụtel.
Lejeunehommecependantmitpiedterre,ettandisquelesautressoldats
observaientaveccuriositộchaquemouvementdubeauchevalquiavaitamenộce
jeunehomme,lesoldatrevintsursespasendisant:
Pardon,mongentilhomme,maisvotrenom,s'ilvousplaợt?
LevicomtedeBragelonne,delapartdeSonAltesseM.leprincedeCondộ.
Lesoldatfitunprofondsalut,et,commesicenomduvainqueurdeRocroietde
Lensluieỷtdonnộdesailes,ilgravitlộgốrementleperronpourgagnerles


antichambres.
M.deBragelonnen'avaitpaseuletempsd'attachersonchevalauxbarreauxde
ferdeceperron,queM.deSaint-Remyaccouruthorsd'haleine,soutenantson
grosventreavecl'unedesesmains,pendantquedel'autreilfendaitl'aircomme
unpờcheurfendlesflotsavecunerame.
Ah!monsieurlevicomte,vousBlois!s'ộcria-t-il;maisc'estunemerveille!
Bonjour,monsieurRaoul,bonjour!
Millerespects,monsieurdeSaint-Remy.
QueMmedeLaValljeveuxdirequeMmedeSaint-Remyvaờtre
heureusedevousvoir!Maisvenez.SonAltesseRoyaledộjeune,faut-il
l'interrompre?lachoseest-ellegrave?
Ouietnon,monsieurdeSaint-Remy.Toutefois,unmomentderetardpourrait
causerquelquesdộsagrộmentsSonAltesseRoyale.
S'ilenestainsi,forỗonslaconsigne,monsieurlevicomte.Venez.D'ailleurs,
Monsieurestd'unehumeurcharmanteaujourd'hui.Etpuis,vousnousapportez
desnouvelles,n'est-cepas?
Degrandes,monsieurdeSaint-Remy.
Etdebonnes,jeprộsume?

D'excellentes.
Venezvite,bienvite,alors!s'ộcrialebonhomme,quiserajustatouten
cheminant.
Raoullesuivitsonchapeaulamain,etunpeueffrayộdubruitsolennelque
faisaientsesộperonssurlesparquetsdecesimmensessalles.
Aussitụtqu'ileutdisparudansl'intộrieurdupalais,lafenờtredelacourse
repeupla,etunchuchotementanimộtrahitl'ộmotiondesdeuxjeunesfilles;
bientụtelleseurentprisunerộsolution,carl'unedesdeuxfiguresdisparutdela
fenờtre:c'ộtaitlatờtebrune;l'autredemeuraderriốrelebalcon,cachộesousles
fleurs,regardantattentivement,parlesộchancruresdesbranches,leperronsur


lequelM.deBragelonneavaitfaitsonentréeaupalais.
Cependantl'objetdetantdecuriositécontinuaitsarouteensuivantlestracesdu
mtred'hơtel.Unbruitdepasempressés,unfumetdevinetdeviandes,un
cliquetisdecristauxetdevaissellel'avertirentqu'iltouchaitautermedesa
course.
Lespages,lesvaletsetlesofficiers,réunisdansl'officequiprécédaitle
réfectoire,accueillirentlenouveauvenuavecunepolitesseproverbialeence
pays;quelques-unsconnaissaientRaoul,presquetoussavaientqu'ilvenaitde
Paris,Onpourraitdirequesonarrivéesuspenditunmomentleservice.Lefait
estqu'unpagequiversaitàboireàSonAltesse,entendantleséperonsdansla
chambrevoisine,seretournacommeunenfant,sanss'apercevoirqu'ilcontinuait
deverser,nonplusdansleverreduprince,maissurlanappe.
Madame,quin'étaitpaspréoccupéecommesonglorieuxépoux,remarquacette
distractiondupage.
—Ehbien!dit-elle.
M.deSaint-Remy,quiintroduisaitsatêteparlaporte,profitadumoment.
—Pourquoimedérangerait-on?ditGastonenattirantàluiunetrancheépaisse
d'undesplusgrossaumonsquiaientjamaisremontélaLoirepoursefaire

prendreentrePaimboeufetSaint-Nazaire.
—C'estqu'ilarriveunmessagerdeParis.Oh!mais,aprèsledéjeunerde
Monseigneur,nousavonsletemps.
—DeParis!s'écrialeprinceenlaissanttombersafourchette;unmessagerde
Paris,dites-vous?Etdequellepartvientcemessager?
—DelapartdeM.leprince,sehâtadedirelemtred'hơtel.
Onsaitquec'estainsiqu'onappelaitM.deCondé.
—UnmessagerdeM.leprince?fitGastonavecuneinquiétudequin'échappaà
aucundesassistants,etquiparconséquentredoublalacuriositégénérale.
Monsieursecrutpeut-êtreramenéautempsdecesbienheureusesconspirations


oựlebruitdesportesluidonnaitdesộmotions,oựtoutelettrepouvaitrenfermer
unsecretd'ẫtat,oựtoutmessageservaituneintriguebiensombreetbien
compliquộe.Peut-ờtreaussicegrandnomdeM.leprincesedộploya-t-ilsousles
voỷtesdeBloisaveclesproportionsd'unfantụme.
Monsieurrepoussasonassiette.
Jevaisfaireattendrel'envoyộ?demandaM.deSaint-Remy.
Uncoupd'oeildeMadameenharditGaston,quirộpliqua:
Nonpas,faites-leentrersur-le-champ,aucontraire.propos,quiest-ce?
Ungentilhommedecepays,M.levicomtedeBragelonne.
Ah!oui,fortbien!Introduisez,Saint-Remy,introduisez.
Etlorsqu'ileutlaissộtombercesmotsavecsagravitộaccoutumộe,Monsieur
regardad'unecertainefaỗonlesgensdesonservice,quitouspages,officierset
ộcuyers,quittốrentlaserviette,lecouteau,legobelet,etfirentverslaseconde
chambreuneretraiteaussirapidequedộsordonnộe.Cettepetitearmộes'ộcartaen
deuxfileslorsqueRaouldeBragelonne,prộcộdộdeM.deSaint-Remy,entra
danslerộfectoire.Cecourtmomentdesolitudedanslequelcetteretraitel'avait
laissộavaitpermisMonseigneurdeprendreunefigurediplomatique.Ilnese
retournapas,etattenditquelemaợtred'hụteleỷtamenộenfacedeluile

messager.
Raouls'arrờtalahauteurdubas-boutdelatable,defaỗonsetrouverentre
MonsieuretMadame.IlfitdecetteplaceunsaluttrốsprofondpourMonsieur,
unautretrốshumblepourMadame,puisseredressaetattenditqueMonsieurlui
adressõtlaparole.
Leprince,desoncụtộ,attendaitquelesportesfussenthermộtiquementfermộes,
ilnevoulaitpasseretournerpours'enassurer,cequin'eỷtpasộtộdigne;maisil
ộcoutaitdetoutessesoreilleslebruitdelaserrure,quiluipromettaitaumoins
uneapparencedesecret.Laportefermộe,Monsieurlevalesyeuxsurlevicomte
deBragelonneetluidit:
IlparaợtquevousarrivezdeParis,monsieur?


l'instant,monseigneur.
Commentseporteleroi?
SaMajestộestenparfaitesantộ,monseigneur.
Etmabelle-soeur?
SaMajestộlareinemốresouffretoujoursdelapoitrine.
Toutefois,depuisunmois,ilyadumieux.
Quemedisait-on,quevousveniezdelapartdeM.leprince?
Onsetrompaitassurộment.
Non,monseigneur.M.leprincem'achargộderemettreVotre
AltesseRoyaleunelettrequevoici,etj'enattendslarộponse.
Raoulavaitộtộunpeuộmudecefroidetmộticuleuxaccueil;savoixộtait
tombộeinsensiblementaudiapasondelavoixbasse.Leprinceoubliaqu'ilộtait
causedecemystốre,etlapeurlereprit.
Ilreỗutavecuncoupd'oeilhagardlalettreduprincedeCondộ,ladộcacheta
commeileỷtdộcachetộunpaquetsuspect,et,pourlaliresansquepersonnepỷt
enremarquerl'effetproduitsursaphysionomie,ilseretourna.
Madamesuivaitavecuneanxiộtộpresqueộgalecelleduprincechacunedes

manoeuvresdesonaugusteộpoux.Raoul,impassible,etunpeudộgagộpar
l'attentiondeseshụtes,regardaitdesaplaceetparlafenờtreouvertedevantlui
lesjardinsetlesstatuesquilespeuplaient.
Ah!mais,s'ộcriatoutcoupMonsieuravecunsourirerayonnant,voilune
agrộablesurpriseetunecharmantelettredeM.leprince!Tenez,madame.
Latableộtaittroplargepourquelebrasduprincejoignợtlamaindelaprincesse;
Raouls'empressad'ờtreleurintermộdiaire;illefitavecunebonnegrõcequi
charmalaprincesseetvalutunremerciementflatteurauvicomte.
Voussavezlecontenudecettelettre,sansdoute?ditGaston
Raoul.


Oui,monseigneur:M.leprincem'avaitdonnộd'abordlemessage
verbalement,puisSonAltessearộflộchietprislaplume.
C'estd'unebelleộcriture,ditMadame,maisjenepuislire.
Voulez-vouslireMadame,monsieurdeBragelonne,ditleduc.
Oui,lisez,jevousprie,monsieur.
RaoulcommenỗalalecturelaquelleMonsieurdonnadenouveautouteson
attention.
Lalettreộtaitconỗueencestermes:
ôMonseigneur,Leroipartpourlafrontiốre;vousaurezapprisquelemariagede
SaMajestộvaseconclure;leroim'afaitl'honneurdemenommermarộchaldes
logispourcevoyage,etcommejesaistoutelajoiequeSaMajestộauraitde
passerunejournộeBlois,j'osedemanderVotreAltesseRoyalelapermission
demarquerdemacraielechõteauqu'ellehabite.
Sicependantl'imprộvudecettedemandepouvaitcauserVotreAltesseRoyale
quelqueembarras,jelasupplieraidemelemanderparlemessagerquej'envoie,
etquiestungentilhommemoi,M.levicomtedeBragelonne.Monitinộraire
dộpendradelarộsolutiondeVotreAltesseRoyale,etaulieudeprendrepar
Blois,j'indiqueraiVendụmeouRomorantin.J'oseespộrerqueVotreAltesse

Royaleprendramademandeenbonnepart,commeộtantl'expressiondemon
dộvouementsansbornesetdemondộsirdeluiờtreagrộable.ằ
Iln'estriendeplusgracieuxpournous,ditMadame,quis'ộtaitconsultộeplus
d'unefoispendantcettelecturedanslesregardsdesonộpoux.Leroiici!s'ộcriat-elleunpeuplushautpeut-ờtrequ'iln'eỷtfallupourquelesecretfỷtgardộ.
Monsieur,ditsontourSonAltesse,prenantlaparole,vousremercierezM.
leprincedeCondộ,etvousluiexprimereztoutemareconnaissancepourle
plaisirqu'ilmefait.
Raouls'inclina.
QueljourarriveSaMajestộ?continualeprince.


Leroi,monseigneur,arriveracesoir,selontouteprobabilitộ.
Maiscommentalorsaurait-onsumarộponse,aucasoựelleeỷtộtộnộgative?
J'avaismission,monseigneur,deretournerentoutehõteBeaugencypour
donnercontrordreaucourrier,quifỷtlui-mờmeretournộenarriốredonner
contrordreM.leprince.
SaMajestộestdoncOrlộans?
Plusprốs,monseigneur:SaMajestộdoitờtrearrivộeMeungencemoment.
Lacourl'accompagne?
Oui,monseigneur.
propos,j'oubliaisdevousdemanderdesnouvellesdeM.lecardinal.
Sonẫminenceparaợtjouird'unebonnesantộ,monseigneur.
Sesniốcesl'accompagnentsansdoute?
Non,monseigneur;SonẫminenceaordonnộMllesdeMancinidepartir
pourBrouage.EllessuiventlarivegauchedelaLoirependantquelacourvient
parlarivedroite.
Quoi!MlleMariedeManciniquitteaussilacour?demanda
Monsieur,dontlarộservecommenỗaits'affaiblir.
MlleMariedeMancinisurtout,rộponditdiscrốtementRaoul.
Unsourirefugitif,vestigeimperceptibledesonancienespritd'intrigues

brouillonnes,ộclairalesjouespõlesduprince.
Merci,monsieurdeBragelonne,ditalorsMonsieur;vousnevoudrezpeutờtrepasrendreM.leprincelacommissiondontjevoudraisvouscharger,
savoirquesonmessagerm'aộtộfortagrộable;maisjeleluidiraimoi-mờme.
Raouls'inclinapourremercierMonsieurdel'honneurqu'illuifaisait.
MonseigneurfitunsigneMadame,quifrappasuruntimbreplacộsadroite.


AussitụtM.deSaint-Remyentra,etlachambreseremplitdemonde.
Messieurs,ditleprince,SaMajestộmefaitl'honneurdevenirpasserunjour
Blois;jecomptequeleroi,monneveu,n'aurapasserepentirdelafaveurqu'il
faitmamaison.
Viveleroi!s'ộcriốrentavecunenthousiasmefrộnộtiquelesofficiersde
service,etM.deSaint-Remyavanttous.
Gastonbaissalatờteavecunesombretristesse;toutesavie,ilavaitdỷentendre
ouplutụtsubircecride:ôViveleroi!ằquipassaitau-dessusdelui.Depuis
longtemps,nel'entendantplus,ilavaitreposộsonoreille,etvoilqu'uneroyautộ
plusjeune,plusvivace,plusbrillante,surgissaitdevantluicommeunenouvelle,
commeuneplusdouloureuseprovocation.
Madamecompritlessouffrancesdececoeurtimideetombrageux;elleseleva
detable,Monsieurl'imitamachinalement,ettouslesserviteurs,avecun
bourdonnementsemblableceluidesruches,entourốrentRaoulpourle
questionner.
MadamevitcemouvementetappelaM.deSaint-Remy.
Cen'estpaslemomentdejaser,maisdetravailler,dit-elleavecl'accentd'une
mộnagốrequisefõche.
M.deSaint-Remys'empressaderomprelecercleformộparlesofficiersautour
deRaoul,ensortequecelui-ciputgagnerl'antichambre.
Onaurasoindecegentilhomme,j'espốre,ajoutaMadameens'adressantM.
deSaint-Remy.
LebonhommecourutaussitụtderriốreRaoul.

Madamenouschargedevousfairerafraợchirici,dit-il;ilyaenoutreun
logementauchõteaupourvous.
Merci,monsieurdeSaint-Remy,rộponditBragelonne.Voussavezcombienil
metarded'allerprộsentermesdevoirsM.lecomtemonpốre.
C'estvrai,c'estvrai,monsieurRaoul,prộsentez-luienmờmetempsmesbien


humblesrespects,jevousprie.
Raoulsedộbarrassaencoreduvieuxgentilhommeetcontinuasonchemin.
Commeilpassaitsousleporchetenantsonchevalparlabride,unepetitevoix
l'appeladufondd'uneallộeobscure.
MonsieurRaoul!ditlavoix.
Lejeunehommeseretournasurpris,etvitunejeunefillebrunequiappuyaitun
doigtsurseslốvresetquiluitendaitlamain.Cettejeunefilleluiộtaitinconnue.
ChapitreIIIL'entrevue
Raoulfitunpasverslajeunefillequil'appelaitainsi.
Maismoncheval,madame,dit-il.
Vousvoilbienembarrassộ!Sortez;ilyaunhangardanslapremiốrecour,
attachezlvotrechevaletvenezvite.
J'obộis,madame.
Raoulnefutpasquatreminutesfairecequ'onluiavaitrecommandộ;ilrevint
lapetiteporte,oự,dansl'obscuritộ,ilrevitsaconductricemystộrieusequi
l'attendaitsurlespremiersdegrộsd'unescaliertournant.
ấtes-vousassezbravepourmesuivre,monsieurlechevaliererrant?demanda
lajeunefilleenriantdumomentd'hộsitationqu'avaitmanifestộRaoul.
Celui-cirộponditens'ộlanỗantderriốreelledansl'escaliersombre.Ilsgravirent
ainsitroisộtages,luiderriốreelle,effleurantdesesmains,lorsqu'ilcherchaitla
rampe,unerobedesoiequifrụlaitauxdeuxparoisdel'escalier.chaquefaux
pasdeRaoul,saconductriceluicriaitunchut!sộvốreetluitendaitunemain
douceetparfumộe.

Onmonteraitainsijusqu'audonjonduchõteausanss'apercevoirdelafatigue,
ditRaoul.


Cequisignifie,monsieur,quevousờtesfortintriguộ,fortlasetfortinquiet;
maisrassurez-vous,nousvoiciarrivộs.
Lajeunefillepoussauneportequi,sur-le-champ,sanstransitionaucune,emplit
d'unflotdelumiốrelepalierdel'escalierauhautduquelRaoulapparaissait,
tenantlarampe.Lajeunefillemarchaittoujours,illasuivit;elleentradansune
chambre,Raoulentracommeelle.Aussitụtqu'ilfutdanslepiốge,ilentendit
pousserungrandcri,seretourna,etvitdeuxpasdelui,lesmainsjointes,les
yeuxfermộs,cettebellejeunefilleblonde,auxprunellesbleues,auxblanches
ộpaules,qui,lereconnaissant,l'avaitappelộRaoul.
Illavitetdevinatantd'amour,tantdebonheurdansl'expressiondesesyeux,
qu'ilselaissatombergenouxtoutaumilieudelachambre,enmurmurantde
soncụtộlenomdeLouise.
Ah!Montalais!Montalais!soupiracelle-ci,c'estungrandpộchộquede
tromperainsi.
Moi!Jevousaitrompộe?
Oui,vousmeditesquevousallezsavoirenbasdesnouvelles,etvousfaites
montericiMonsieur.
Illefallaitbien.Commenteỷt-ilreỗusanscelalalettrequevousluiộcriviez?
Etelledộsignaitdudoigtcettelettrequiộtaitencoresurlatable.Raoulfitunpas
pourlaprendre;Louise,plusrapide,bienqu'ellesefỷtộlancộeavecune
hộsitationclassiqueassezremarquable,allongealamainpourl'arrờter.Raoul
rencontradonccettemaintoutetiốdeettoutetremblante;illapritdansles
siennesetl'approchasirespectueusementdeseslốvres,qu'ilydộposaunsouffle
plutụtqu'unbaiser.
Pendantcetemps,MlledeMontalaisavaitprislalettre,l'avaitpliộe
soigneusement,commefontlesfemmes,entroisplis,etl'avaitglissộedanssa

poitrine.
N'ayezpaspeur,Louise,dit-elle;Monsieurn'irapaspluslaprendreici,quele
dộfuntroiLouisXIIIneprenaitlesbilletsdanslecorsagedeMlledeHautefort.
Raoulrougitenvoyantlesouriredesdeuxjeunesfilles,etilneremarquapas


quelamaindeLouiseétaitrestéeentrelessiennes.
—Là!ditMontalais,vousm'avezpardonné,Louise,devousavoiramené
Monsieur;vous,monsieur,nem'envoulezplusdem'avoirsuiviepourvoir
Mademoiselle.Donc,maintenantquelapaixestfaite,causonscommedevieux
amis.Présentez-moi,Louise,àM.deBragelonne.
—Monsieurlevicomte,ditLouiseavecsagrâcesérieuseetsoncandidesourire,
j'ail'honneurdevousprésenterMlleAuredeMontalais,jeunefilled'honneurde
SonAltesseRoyaleMadame,etdeplusmonamie,monexcellenteamie.
Raoulsaluacérémonieusement.
—Etmoi!Louise,dit-il,nemeprésentez-vouspasaussià
Mademoiselle?
—Oh!ellevousconnt!elleconnttout!
CemotnạffitrireMontalaisetsoupirerdebonheurRaoul,quil'avaitinterprété
ainsi:Elleconnttoutnotreamour.
—Lespolitessessontfaites,monsieurlevicomte,ditMontalais;voiciun
fauteuil,etdites-nousbienvitelanouvellequevousnousapportezainsicourant.
—Mademoiselle,cen'estplusunsecret.Leroi,serendantà
Poitiers,s'arrêteàBloispourvisiterSonAltesseRoyale.
—Leroiici!s'écriaMontalaisenfrappantsesmainsl'unecontrel'autre;nous
allonsvoirlacour!Concevez-vouscela,Louise?lavraiecourdeParis!Oh!mon
Dieu!Maisquandcela,monsieur?
—Peut-êtrecesoir,mademoiselle;assurémentdemain.
Montalaisfitungestededépit.
—Pasletempsdes'ajuster!pasletempsdepréparerunerobe!Noussommesici

enretardcommedesPolonaises!Nousallonsressembleràdesportraitsdutemps
deHenriIV!…Ah!monsieur,laméchantenouvellequevousnousapportezlà!
—Mesdemoiselles,voussereztoujoursbelles.


—C'estfade!…nousseronstoujoursbelles,oui,parcequelanaturenousa
faitespassables;maisnousseronsridicules,parcequelamodenousaura
oubliées…Hélas!ridicules!onmeverraridicule,moi?
—Quicela?ditnạvementLouise.
—Quicela?vousêtesétrange,machère!…Est-ceunequestionàm'adresser?
On,veutdiretoutlemonde;on,veutdirelescourtisans,lesseigneurs;on,veut
direleroi.
—Pardon,mabonneamie,maiscommeicitoutlemondeal'habitudedenous
voirtellesquenoussommes…
—D'accord;maiscelavachanger,etnousseronsridicules,mêmepourBlois;
carprèsdenousonvavoirlesmodesdeParis,etl'oncomprendraquenous
sommesàlamodedeBlois!C'estdésespérant!
—Consolez-vous,mademoiselle.
—Ahbast!aufait,tantpispourceuxquinemetrouverontpasàleurgỏt!dit
philosophiquementMontalais.
—Ceux-làseraientbiendifficiles,répliquaRaoulfidèleàsonsystèmede
galanterierégulière.
—Merci,monsieurlevicomte.NousdisionsdoncqueleroivientàBlois?
—Avectoutelacour.
—MllesdeManciniyseront-elles?
—Nonpas,justement.
—Maispuisqueleroi,dit-on,nepeutsepasserdeMlleMarie?
—Mademoiselle,ilfaudrabienquelerois'enpasse.M.lecardinalleveut.Il
exilesesniècesàBrouage.
—Lui!l'hypocrite!

—Chut!ditLouiseencollantsondoigtsurseslèvresroses.


Tài liệu bạn tìm kiếm đã sẵn sàng tải về

Tải bản đầy đủ ngay
×